Astrofizikçiler Michael Vondrak, Walter van Suylekom ve Hollanda’daki Radboud Üniversitesi’nden Heino Falke tarafından yapılan yeni araştırmaya göre, uzay-zamanın eğriliğinde yeterince dik bir eğim aynı şeyi yapabilir. Bu, Hawking radyasyonunun veya ona çok benzer bir şeyin kara deliklerle sınırlı olmayabileceği anlamına gelir. Bu da evrenin gözlerimizin önünde çok yavaş buharlaştığı anlamına gelir.
“İyi bilinen Hawking radyasyonuna ek olarak, yeni bir radyasyon şekli olduğunu gösterdik. Evren bir sıçramayla değil, bir patlamayla ortaya çıktı. Hawking radyasyonu şimdiye kadar gözlemleyemediğimiz bir şey ama teori ve deneyler bunun muhtemel olduğunu gösteriyor.
İşte nasıl çalıştığına dair çok basitleştirilmiş bir açıklama : Karadelikler hakkında bir şey biliyorsanız, muhtemelen çevrelerindeki her şeyi amansız bir kesinlikle yerçekimsel olarak emen kozmik elektrikli süpürgelerdir, değil mi?
Bu aşağı yukarı doğru, ancak kara deliklerin yerçekimi, eşdeğer kütleye sahip diğer cisimlerden daha fazla değil. Sahip oldukları şey yoğunluk: çok çok küçük bir alana sıkıştırılmış çok fazla kütle. Bu yoğun nesneye belirli bir yakınlık içinde, yerçekimi çekimi o kadar güçlü hale gelir ki, kaçış hızına -kaçmak için gereken hıza – ulaşmak imkansızdır.
Evrendeki en hızlı şey olan boşluktaki ışığın hızı bile yeterli değildir. Bu yakınlık olay ufku olarak bilinir. Hawking, olay ufuklarının kuantum alanlarının kaosuna karışan karmaşık dalgalanma karışımına müdahale edebileceğini matematiksel olarak gösteriyor. Normalde birbirini yok edecek dalgalar artık bunu yapmaz ve yeni parçacıklar yaratan olasılıklarda bir dengesizliğe yol açar. Kendiliğinden oluşan bu parçacıklardaki enerji, karadelikle doğrudan ilişkilidir.
Küçük kara delikler için, olay ufkunun yakınında, kara deliğin büyük miktarda enerjisini hızla alan ve yoğun nesnenin hızla kaybolmasına neden olan yüksek enerjili parçacıklar oluşur. Büyük kara delikler, tespit edilmesi zor olacak şekilde soğuk bir ışıkla parlayacak ve kara deliğin çok daha uzun bir süre boyunca kütle olarak enerjisini kademeli olarak kaybetmesine neden olacaktır. Çok benzer bir fenomen, elektrik alanlarında varsayımsal olarak gözlemlenir.
Schwinger etkisi olarak bilinen, bir elektrik kuantum alanındaki yeterince güçlü dalgalanmalar, sanal elektron-pozitron parçacıklarının dengesini bozarak bazılarının ortaya çıkmasına neden olabilir. Bununla birlikte, Hawking radyasyonunun aksine, Schwinger etkisinin bir ufka ihtiyacı yoktur – yalnızca akıllara durgunluk verecek kadar güçlü bir alana ihtiyacı vardır.
Parçacıkların bükülmüş uzay-zamanda Schwinger etkisine benzer bir şekilde ortaya çıkmasının bir yolu olup olmadığını merak eden Vondrak ve meslektaşları, aynı etkiyi farklı yerçekimi koşulları altında matematiksel olarak yeniden ürettiler. Van Suillekom, “Kara deliğin çok ötesinde, uzay-zamanın eğriliğinin radyasyon yaratmada büyük bir rol oynadığını gösteriyoruz” diye açıklıyor.
BGNES tarafından alıntılanan “Orada, parçacıklar yerçekimi alanının gelgit kuvvetleri tarafından zaten ayrılmış durumda” diye ekliyor. Yeterince büyük veya yoğun herhangi bir şey, önemli bir uzay-zaman eğriliği yaratabilir. Temel olarak, bu nesnelerin yerçekimi alanı, uzay-zamanın etraflarında bükülmesine neden olur. Kara delikler en aşırı örnektir, ancak uzay-zaman aynı zamanda nötron yıldızları ve beyaz cüceler gibi diğer yoğun ölü yıldızların ve galaksi kümeleri gibi son derece büyük nesnelerin etrafında bükülür.
